kropla za kroplą
czas odmierzają
i cisza głucha
smutek i żal w powietrzu wiszą
jakby spaść chciały
ale nie mogą
chcę przestać
myśleć czuć
choć przez chwilę
uciec
na moment
by zaraz wrócić
do tych
co mimo własnego bólu
tak bardzo chcą mnie przytulić
................
źródło fot.: www.strykowski.net
A ja też mogę przytulić? :)
OdpowiedzUsuńOczywiście... Dziękuję za to, że jesteś Agnieszko :)
OdpowiedzUsuńWiem, że dasz radę. Często patrz w górę. Obie wiemy, że tam znajdziesz pocieszenie. Przytulam :*
OdpowiedzUsuńBoję się pomyśleć co by było gdybym codziennie, z wiarą w sercu, tam nie spoglądała... ON jest moją siłą i nadzieją, na lepsze jutro. Dziękuję...
OdpowiedzUsuń