Do dziś nie wiem skąd wzięło się we mnie zarówno silne pragnienie macierzyństwa , jak i lęk przed odebraniem mi szansy na to bym mogła go doświadczyc.
To zadziwiające jak ludzkie życie może się czasem zagmatwac... a raczej jak my, słabi ludzie, potrafimy je, sobie i innym, komplikowac...
Kiedy po raz pierwszy dowiedziałam się, że będę mamą, mimo noszonego od lat,wewnętrznego pragnienia by kiedyś nią zostac, płakałam z przerażenia, myśląc, że to jeszcze nie ten czas. Tak trudno było mi przyjąc, że to już...że dzieje się to wlasnie teraz...że moje życie nieodwracalnie się zmienia. To zadziwiające , ale tak właśnie było.
Kiedy poczułam pierwsze ruchy dziecka zrozumiałam , że w moim życiu naprawdę dokonuje się coś nadzwyczajnego. Zrozumiałam też, że moment w którym Bóg postanowił uczynic mnie matką, wcale nie był przypadkowy... że był to najlepszy, jedyny właściwy czas.
Któż, jak nie On sam, Najwyższy i Wszechwiedzący, mógł wtedy wiedziec lepiej...
Wiadomośc o drugiej ciąży , przyjełam z lekkim niedowierzaniem, ale i z wielką radością.
Wiedziałam już, że choc macierzyństwo jest niebywałym wyzwaniem i ogromną odpowiedzialnością , jest przede wszystkim nieopisanym darem, który ubogaca kobietę bardziej niż największe skarby tego świata.
Marząc po cichu o dużej, szczęśliwej rodzinie, z zachwytem obserwowalam domy, w których dorastały moje koleżanki. Domy, gdzie przy rodzinnym stole zasiadało nie 4 ( jak u mnie ), ale 5...6 osób. Nieśmiało wierzyłam, że kiedyś uda mi się taką rodzinę stworzyc. I choc co jakiś czas pojawiały się obawy i wątpliwości czy oby na pewno sprostam temu wyzwaniu , w głębi serca pragnęłam by Pan obdarował nas jeszcze potomstwem. Nie zamykając się więc na nowe życie, każdego dnia żyłam z przekonaniem, że wszystko w Jego rękach...
I stało się... Cudowna wiadomośc o poczęciu trzeciego dziecka, była wielkim wydarzeniem w naszej rodzinie. Sama długo nie moglam w to uwierzyc, aż w końcu dotarło do mnie, że znowu będę mamą .Oszołomiona szczęściem jakie nas spotkało, żyłam beztrosko jak dotychczas , ani przez chwilę nie biorąc pod uwagę , że coś mogłoby nie pójśc po mojej myśli...
Nadszedł jednak smutny dzień, w którym usłyszałam , że serduszko naszego dziecka przestało bic. W jednej chwili świat dookoła mnie się zatrzymał. Nagle przeszyły mnie nieopisany ból, wszechogarniające uczucie straty oraz wielki żal z powodu niespełnionych pragnień. Moje ciało stało się jedną, wielką pustka.
Nikt nie przewidział, że ten sam Miłosierny Bóg, który obdarował nas tym cudownym, upragnionym życiem ...pozwoli by tak szybko zgasło. Nikt nie przypuszczał, że tak trudne doświadczenie może spaśc właśnie na nas...
Wierząc w głęboki sens wszystkiego co nas spotyka , całe swoje życie oddałam Bogu.
Nie stawiałam oskarżeń... Nie pytałam też : dlaczego ja... ? Po prostu zaufałam bezgranicznie. Powierzyłam Mu wszystko co miałam.Wszystko co za mną i co przede mną. Całe swoje życie. Z pokorą, dziecięcą ufnością i ogromną nadzieją, przyjęłam Jego wolę, wierząc że po raz kolejny wiedział lepiej ...
Pół roku później, utwierdziłam się w przekonaniu, że Bóg wcale mnie nie opuścił, ale przez cały ten trudny czas był ze mną i w ciszy wsłuchiwał się w moje modlitwy. Ku mojej radości okazało się, że z Jego łaski, w moim ciele , po raz kolejny zrodziło się ludzkie życie.
Z Jego łaski, znowu otrzymałam szansę by zostac mamą....
Dziękuję Mu za to z całego serca i z ufnością czekam na dzień, w którym powitamy nasze maleństwo na tym świecie.
Dzięki Kochana za ten wpis i dzięki za Toją osobę
OdpowiedzUsuńcudowna nowina :)
OdpowiedzUsuń